Die Jongen van Jungen

Richville   Raw                 
Tubthumper records

De persoon Richard van Bergen kennen we allemaal wel. De wat stille en vaak wat norsig kijkende man die bij nadere kennismaking helemaal niet nors is en eenmaal op zijn favoriete onderwerp aangekomen (muziek) een spraakwaterval blijkt. Van Bergen leeft voor zijn muziek, Roots, Americana, Blues, soms singer songwriter achtige dingen kortom: een duizendpoot. Een man die we kennen van The Shiner Twins, van Bergens Rootbag en nog veel meer. Een man die ook trouw blijft aan zijn principe: ‘Straight from the heart anders niks!’ Deze van Bergen is al een paar jaar bezig met Richville met Jeroen JJ Goossens als slagwerker en sinds dit jaar, Bird Stevens een Belgische bassist/ studio baas die ook de toetsen voor z’n rekening neemt. In 2019 verscheen hun debuut. Toen nog gewoon een duo gevormd door Richard en Jeroen. Het album werd opgenomen in de studio van Bird en trok veel aandacht. Ruw, ongepolijst, Roots met een gouden randje, dat waren de opmerkingen bij deze plaat. Het ongepolijste zat hem vaak in de analoge apparatuur in de ‘vintage’ studio van Stevens. Na de juichende en vooral stimulerende kritieken op het album werd het tijd om te toeren. Ook hier… het wordt saai, stak Covid een stok in de spaken. Een goed album, een goede band en geen airplay (want onbekend maakt onbemind) en vooral; geen live suppport. Van Bergen is niet de man op de handen te gaan zitten en met het wat schurende gevoel van onterecht gemiste kansen en het Covid slot op alle deuren besloten de heren opnieuw de studio in te gaan. Het resultaat is “Raw”. Richville is officieel een trio geworden en alle frustraties werden op band vastgelegd.

9 tracks met daarin authentieke woede en onmacht, een album waar de passie en de urgentie vanaf spat een album dat soms diep in het rood gaat. Richard van Bergen is feller dan ooit te voren. De 9 songs zijn ongekend indrukwekkend in hun bedrieglijke eenvoud. Raw van Richville is een plaat die in 2 dagen werd opgenomen en natuurlijk kun je iets roepen over de zorgvuldigheid en de keuzes die gemaakt zijn maar machteloosheid, woede en frustratie zo samenvatten in 9 uitstekende songs is van een andere orde, een orde die geneuzel over zorgvuldig en de gemaakte keuzes ruim overstijgt.

G

Push the Blues away

Josh Teskey & Ash Grunwald
Ivy League

De Terskey Brothers uit het Australische Melboune behoeven geen nadere introductie. Geniale liedjes geënt op de muziek die gemaakt werd in de Muscle Shoals studio uit Memphis, in de hoogtij dagen van het Stax label. Lead zanger Josh Teskey heeft een soulvolle stem die in sommige passages ernstig aan Otis Redding doet denken. De band begon haar carrière op straat en heeft zich vanaf dat punt met keihard werken een plek aan het muzikale firmament verworven.

Als Josh Teskey op een dag samen met zanger/gitarist Ash Grunwald zit te jammen, ontstaat er iets moois. Hun opvattingen over de dynamiek en het gevoel van de Delta Blues zijn vrijwel identiek en dat is de humuslaag waarop het album Push the Blues away groeit. The Preachin’Blues van Son House, The Sky is Crying van Elmore James, een handvol eigen composities en nog wat covers, kortom: veel open deuren. Maar wat een prachtige deuren zijn het, de begeleiding is summier en immer functioneel. De mix is er op gericht om de vocalen van Teskey en Grunwald maximaal te ervaren ( gedaan door broerlief Sam Teskey). Nergens wordt het een wedstrijdje ver plassen. Twee muzikanten die elkaar de ruimte laten in de muziek die ze overduidelijk na aan het hart ligt. Voor de liefhebbers van de akoestische Blues is dit een absolute must!!

01. Low Down Dog

02. Hungry Heart

03. Thinking ‘Bout Myself

04. Push the Blues Away

05. It Rained

06. Something with Feel

07. Preachin’ Blues

08. The Sky Is Crying

Kindred Spirits

Larkin Poe

Tricky Whoo

Megan & Rebecca Lovell twee zussen uit Memphis Tennessee die twee jaar geleden mijn hart stalen met “Dames Blues” voorzien van een harig scrotum gevuld met heuse noten!! Rebecca doet de leadzang de akoestische en de elektrische gitaren. Zus Megan speelt lap Steel gitaar en zingt mee. Het zijn zussen, dus als het meerstemmig gaat klinkt het ook gelijk fantastisch!! Eerder dit jaar kwam de plaat; “Self made man” uit. Briljant, prachtig en heerlijk waren de kreten die bij die release hoorden. Wellicht een weinig verblind door het succes brachten de dames snel een cover album uit: Kindred Spirits. Deze CD slaat de plank zo verschrikkelijk mis dat het bijna gênant is, drie, hooguit vier nummers komen een beetje in de buurt van de kwaliteit die we nu al 5 albums van de dames Lovell gewend zijn. De rest is… tja, wat is het? Twee dames die zingen dat ze een ‘Ramblin man’ zijn? Een blues versie van Nights in white satin? Een lied over een stalker met In the Air tonight van Phill Collins???? Ik blijf immer van Larkin Poe houden maar ik kan me voorstellen dat de meeste fans zich toch een beetje bekocht voelen met deze CD!
gauw vergeten!!!!!

01. Hellhound On My Trail

02. Fly Away

03. Rockin’ In The Free World

04. (You’re The) Devil In Disguise

05. In The Air Tonight

06. Nights In White Satin

07. Who Do You Love

08. Take What You Want

09. Ramblin’ Man

10. Bell Bottom Blues

11. Crocodile Rock