Die Jongen van Jungen

Against the wind

Phil Bee
Soul Sacrifice records

Ik heb Phil Bee schertsende wijze een paar keer omschreven als de John Mayall van de vaderlandse Blues scene. Veel jonge muzikanten zijn bij hem begonnen en daarna verder gegaan. Maar ook Phil zelf staat niet stil. ‘Off stage’, een aardig weloverwogen mens en ‘on stage’ een personality waar je niet omheen kunt. Een soulvolle zanger die geniet van het spotlight en tegelijkertijd niet te beroerd is om die ook spot te delen. Voor zijn nieuwe album stond hij voor een aantal behoorlijke problemen. Nieuwe nummers waren geen optie omdat arrangeren en repeteren in band vorm in dit tijdsgewricht niet mogelijk is. Hoe dan verder? Er werd een keuze gemaakt uit nummers die hij zelf graag wilde doen en die de fans graag van hem zouden horen. Het resultaat is een album met 10 nummers die het beste uit Philipe Bastiaanse naar boven halen. Against the wind laat zich beluisteren als een soort van ‘buckett list” voor alle muziekliefhebbers. Elk nummer lijkt speciaal voor hem geschreven al die jaren geleden. De titel is geleend van het album dat Bob Seger samen met zijn Silver Bullet band in 1980 uitbracht, het zou zijn meest succesvolle album wereldwijd worden. In het titel nummer hoor je de kameleon Bee, bijna moeiteloos weet hij de sfeer van het nummer te raken en dat geld voor alle 10 covers op Against the wind. Of het nou het laid back nummer Dixie Chicken van Little feet is of de Soul ballad van Donnie Hathaway I love you more than you’ll ever know, Bee weet precies de goede toon te raken zonder in de “soundmixshowfout” van exact kopiëren te vervallen. Van diepe soul naar scherpe Blues, een vleug Americana en een ingetogen stuk van Paul Weller. Phil Bee’s palet is evenwichtig met heel precies genoeg verf om te laten horen waarom hij al jaren een van de beste zangers van Nederland is.

Against the wind is zo’n CD die je gewoon wil hebben.

.

Push the Blues away

Josh Teskey & Ash Grunwald
Ivy League

De Terskey Brothers uit het Australische Melboune behoeven geen nadere introductie. Geniale liedjes geënt op de muziek die gemaakt werd in de Muscle Shoals studio uit Memphis, in de hoogtij dagen van het Stax label. Lead zanger Josh Teskey heeft een soulvolle stem die in sommige passages ernstig aan Otis Redding doet denken. De band begon haar carrière op straat en heeft zich vanaf dat punt met keihard werken een plek aan het muzikale firmament verworven.

Als Josh Teskey op een dag samen met zanger/gitarist Ash Grunwald zit te jammen, ontstaat er iets moois. Hun opvattingen over de dynamiek en het gevoel van de Delta Blues zijn vrijwel identiek en dat is de humuslaag waarop het album Push the Blues away groeit. The Preachin’Blues van Son House, The Sky is Crying van Elmore James, een handvol eigen composities en nog wat covers, kortom: veel open deuren. Maar wat een prachtige deuren zijn het, de begeleiding is summier en immer functioneel. De mix is er op gericht om de vocalen van Teskey en Grunwald maximaal te ervaren ( gedaan door broerlief Sam Teskey). Nergens wordt het een wedstrijdje ver plassen. Twee muzikanten die elkaar de ruimte laten in de muziek die ze overduidelijk na aan het hart ligt. Voor de liefhebbers van de akoestische Blues is dit een absolute must!!

01. Low Down Dog

02. Hungry Heart

03. Thinking ‘Bout Myself

04. Push the Blues Away

05. It Rained

06. Something with Feel

07. Preachin’ Blues

08. The Sky Is Crying

Kindred Spirits

Larkin Poe

Tricky Whoo

Megan & Rebecca Lovell twee zussen uit Memphis Tennessee die twee jaar geleden mijn hart stalen met “Dames Blues” voorzien van een harig scrotum gevuld met heuse noten!! Rebecca doet de leadzang de akoestische en de elektrische gitaren. Zus Megan speelt lap Steel gitaar en zingt mee. Het zijn zussen, dus als het meerstemmig gaat klinkt het ook gelijk fantastisch!! Eerder dit jaar kwam de plaat; “Self made man” uit. Briljant, prachtig en heerlijk waren de kreten die bij die release hoorden. Wellicht een weinig verblind door het succes brachten de dames snel een cover album uit: Kindred Spirits. Deze CD slaat de plank zo verschrikkelijk mis dat het bijna gênant is, drie, hooguit vier nummers komen een beetje in de buurt van de kwaliteit die we nu al 5 albums van de dames Lovell gewend zijn. De rest is… tja, wat is het? Twee dames die zingen dat ze een ‘Ramblin man’ zijn? Een blues versie van Nights in white satin? Een lied over een stalker met In the Air tonight van Phill Collins???? Ik blijf immer van Larkin Poe houden maar ik kan me voorstellen dat de meeste fans zich toch een beetje bekocht voelen met deze CD!
gauw vergeten!!!!!

01. Hellhound On My Trail

02. Fly Away

03. Rockin’ In The Free World

04. (You’re The) Devil In Disguise

05. In The Air Tonight

06. Nights In White Satin

07. Who Do You Love

08. Take What You Want

09. Ramblin’ Man

10. Bell Bottom Blues

11. Crocodile Rock